Στη Νεάπολη Εξαρχείων, η διεύθυνση «Μάρκου Ευγενικού 14, δίπλα από την κολώνα της ΔΕΗ, η πόρτα με το λαμπάκι, χτυπήστε και θα σας ανοίξω» όπως έλεγε η ίδια στο περίφημο μήνυμα του τηλεφωνητή της το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω είχα ακούσει κι εγώ (η Γαβριέλλα ήταν η πρώτη συνδρομήτρια του ΟΤΕ που είχε στη δεκαετία του ’60 αυτόματο τηλεφωνητή), έγινε μια από τις πιο γνωστές και πολυσύχναστες διευθύνσεις της Αθήνας. Η Γαβριέλλα δεν έκανε διακρίσεις ανάμεσα στους πελάτες της. Τους δεχόταν όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας και κοινωνικής τάξης, διατηρώντας όμως ξεχωριστές τιμές για τον καθένα, γιατί ήθελε να είναι δίκαιη και έκαστος να πληρώνει ανάλογα με τις δυνατότητές του.
Από το κρεβάτι της πέρασαν οι πάντες, από μεροκαματιάρηδες και βιοπαλαιστές, μέχρι πολιτικούς, επιστήμονες και καλλιτέχνες. Όπως γράφει στο βιβλίο της, στους άντρες προσέφερε στοργή και ζεστασιά, δεν ήταν ποτέ βιαστική, ποτέ δεν τους φόβιζε ή τους ειρωνευόταν, ποτέ δεν τους μιλούσε άσχημα. Με τους πελάτες της γινόταν φίλη, της εκμυστηρεύονταν τα προσωπικά τους. «Τους περιποιόμουνα γιατί σεβόμουνα τα λεφτά που μου δίνανε. Το σπίτι μου δεν βλέπανε σαν μπουρδέλο, αλλά σαν καταφύγιο παρηγοριάς», γράφει.
Η Γαβριέλλα ήταν μια απολύτως ανεξάρτητη γυναίκα. Ακόμα κι αν ισχυριζόταν πως έγινε πόρνη γιατί το απολάμβανε, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως η αλήθεια βρισκόταν αλλού: σ’ αυτήν ακριβώς τη λαχτάρα της για ανεξαρτησία. Δεν ήθελε να δίνει λόγο για τίποτα και σε κανέναν. Την εποχή εκείνη η ανεξαρτησία των γυναικών δεν ήταν δεδομένη, έπρεπε πάντα να απολογούνται σ’ έναν πατέρα ή σύζυγο. Το επάγγελμα της πόρνης ήταν για εκείνη η εγγύηση ότι δεν θα αναγκαζόταν ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν είχε ποτέ προστάτη ή «αγαπητικό», δεν είχε ποτέ άλλες κοπέλες στον οίκο ανοχής, δούλευε πάντα μόνη. Και είχε την σωφροσύνη να μην επιτρέψει ποτέ στον εαυτό της να ερωτευτεί κάποιον πελάτη.
Σε όλη της τη ζωή παρέμεινε μια καλλιεργημένη γυναίκα. Διάβαζε, αγαπούσε τη μουσική, πήγαινε συχνά στο θέατρο. Ήταν ιδιαίτερα κοκέτα κι αφιέρωνε χρόνο και χρήμα στην εμφάνισή της, την οποία πρόσεχε σχολαστικά, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Όποιος την έβλεπε να κυκλοφορεί, αν δεν την αναγνώριζε, δεν υπήρχε περίπτωση να μαντέψει το επάγγελμά της.
Η Γαβριέλλα συνέχισε να δουλεύει μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής της, στα 75 της χρόνια. Το πρωί της Δευτέρας 26 Αυγούστου 1991, η Αθήνα θα σοκαριστεί: η δική της Μαντάμ Ορτάνς, η «Αγία Γαβριέλλα» όπως την αποκαλούσαν οι από αυτήν ευεργετηθέντες, είχε βρεθεί δολοφονημένη στο σπίτι της Μάρκου Ευγενικού. Το σπίτι ήταν άνω-κάτω και η ίδια νεκρή. Ο δράστης, ή οι δράστες, είχαν μπει στο σπίτι ως πελάτες. Η γυναίκα ήταν μόνη της. Την φίμωσαν, την έδεσαν, την έριξαν σ’ έναν καναπέ και την έπνιξαν μ’ ένα μαξιλάρι Η Γαβριέλλα θεωρούνταν εύκολος στόχος, καθώς ήταν μια μεγάλη γυναίκα που ζούσε μόνη. Δεν κατέστη δυνατόν να γίνει γνωστό τι ακριβώς είχε κλαπεί, πάντως η Γαβριέλλα δεν κρατούσε ποτέ πράγματα μεγάλης αξίας στο σπίτι, (πολλά χρήματα ή κοσμήματα), καθώς σε αυτό έμπαινε πολύς κόσμος. Οι γείτονες άκουσαν τις φωνές της γυναίκας και ειδοποίησαν την αστυνομία, ήταν όμως αργά: η Γαβριέλλα ήταν νεκροί και ο δράστης εξαφανισμένος, χωρίς να αφήσει ίχνη. Μέχρι σήμερα η δολοφονία της παραμένει ανεξιχνίαστη.
Η είδηση, όπως ήταν αναμενόμενο, έγινε πρωτοσέλιδο. Η δολοφονία αποδόθηκε σε ληστεία. Η πιθανότητα να την δολοφόνησαν για να μην αποκαλύψει μυστικά που γνώριζε και εκθέσει υπολήψεις –άποψη που υποστηρίχτηκε από κάποιους την εποχή της δολοφονίας- κρίθηκε αβάσιμη, καθώς η Γαβριέλλα ήταν απολύτως εχέμυθη και δεν συζητούσε για τους πελάτες της με κανέναν.
Στην τελευταία της κατοικία δεν την συνόδευσε πολύς κόσμος, εκτός από τους γείτονες και την οικογένειά της, Προφανώς, οι αμέτρητοι πελάτες της φοβήθηκαν την έκθεση. Η περιουσία που άφησε πίσω της, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, ήταν τεράστια: 40 διαμερίσματα, καταθέσεις δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών και δύο ή τρεις εξοχικές κατοικίες.
Η Γαβριέλλα έφυγε, η ιστορία της όμως παραμένει εδώ. Εξακολουθεί να αποτελεί μια από τις εμβληματικές φυσιογνωμίες της Αθήνας και το όνομά της να είναι γνωστό ακόμη και σε ανθρώπους που ήταν αγέννητοι, όταν εκείνη πέθανε. Ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, είχε είπε γι’ αυτή ότι, αν ήταν δήμαρχος, θα έβαζε τιμητική πλακέτα έξω από το σπίτι της.
Ο θρύλος της είναι ζωντανός και εμπνέει μέχρι σήμερα. Όσο ακόμη ζούσε, πρόλαβε να δει την αυτοβιογραφία της να εκδίδεται («Γαβριέλλα – Η ζωή μου – Έγινα ιερόδουλος διότι εγεννήθην έτσι…», Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, 1981) και ν’ ακούσει το τραγούδι που έγραψε για εκείνη ο Κώστας Καλδάρας, γεγονός που της είχε προκαλέσει μεγάλη χαρά. Το τραγούδι έχει τίτλο «Γαβριέλλα» και περιέχεται στον δίσκο «Νυχτερινή Κυβέρνηση», που κυκλοφόρησε το 1988, σημειώνοντας αρκετή επιτυχία.
Η ζωή της Γαβριέλλας έγινε δυο φορές θεατρικό έργο, κάτι που επίσης θα χαιρόταν μια και αγαπούσε, τόσο πολύ, το θέατρο. Μία με την Πωλίνα Γκιωνάκη στον ομώνυμο ρόλο, στην παράσταση «Γαβριέλλα και Ζουζού, οι γαλαζοαίματες πόρνες των Αθηνών», σε σκηνοθεσία Στράτου Τζώρτζογλου και μια στο έργο «Γκάμπυ (Μείνατε ευαίσθητοι)», που βασίζεται στην αυτοβιογραφία της, σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή, με τον ρόλο της Γαβριέλλας να υποδύονται σε διαφορετικές ηλικίες (και να αναδεικνύουν διαφορετικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς της) οι Λίλα Μπακλέση, Γωγώ Μπρέμπου και Άγγελος Παπαδημητρίου.
Τέλος, η υπόθεση της δολοφονίας της, αποτελεί κεφάλαιο σε δύο βιβλία με εγκλήματα: στο «Τα εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα», του Πάνου Σόμπολου και στο «Ένοχοι και Αθώοι» των Χρίστου Βασιλόπουλου και Δημήτρη Πετρόπουλου (και τα δύο από τις Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ).
melindasblog 
Leave a Reply