Η μουσική είναι η ζωή μας. Για εμάς που την αγαπάμε πολύ. Αλλά και για όσους δεν την αγαπάνε τόσο η μουσική είναι πάλι μέσα στη ζωή τους. Όταν μια μελωδική μουσική παντρεύεται με έναν υπέροχο στίχο τότε το αποτέλεσμα είναι ένα τραγούδι αριστούργημα, μια τέχνη.
Υπάρχουν τραγούδια ευχάριστα, χαρούμενα, που σου αφήνουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Είναι και άλλα που είναι μελαγχολικά, που αφήνουν μια θλίψη στο πρόσωπο. Είτε ανήκουν στην πρώτη, είτε στη δεύτερη κατηγορία, έχουν ένα κοινό θα λέγαμε. Το αστείρευτο ταλέντο και τη δεξιοτεχνία του στιχουργού, του μουσικού, και έπειτα του ερμηνευτή τους, που με την δική του ιδιαίτερη χροιά τα εγχαράζει βαθιά στη μνήμη μας. Υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν με αφορμή ένα συγκεκριμένο γεγονός ή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και αυτό ανεβάζει πιο πολύ ένα τραγούδι γιατί οι στίχοι είναι μια αληθινή ιστορία.
«Πεχλιβάνης» / Θανάσης Παπακωνσταντίνου
«Μια νύχτα θα `ρθει από μακριά, βρε αμάν αμάν, αέρας Πεχλιβάνης, να μην μπορείς να κοιμηθείς, βρε αμάν αμάν μόλις τον ανασάνεις».
Με αυτούς τους στίχους αρχίζει ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο «Πεχλιβάνης». Κυκλοφόρησε το 2000 και ήταν το πέμπτο κομμάτι του άλμπουμ του «Βραχνός προφήτης».
Η επίσημη ηχογράφηση του τραγουδιού αρχίζει με μια εισαγωγή που προέρχεται από βραζιλιάνικο σίριαλ. «Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Μπαγκίτα Γκαλιέγκο, ακούστε τι απάντησε όταν την ρωτήσαμε αν γνώρισε ποτέ τον φόβο. Να η απάντηση: δεν τον γνώρισα και μην με ρωτάτε για αυτό παρακαλώ είμαι ευαίσθητη σε αυτό το θέμα».
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου εμπνεύστηκε το τραγούδι από τα βραζιλιάνικα σίριαλ που ήταν μόδα. Όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο τραγουδοποιός, μια μέρα επισκέφθηκε το πατρικό του και είδε τους γονείς του να παρακολουθούν μια σαπουνόπερα. Παρόλο που είχαν καιρό να τον δουν, του είπαν μόνο ένα «ξερό γεια» και το βλέμμα τους στράφηκε ξανά στην τηλεόραση.
«Το έγραψα όταν είδα ότι οι δικοί μου ήταν αποσβολωμένοι από την τηλεόραση. Το αυτί είναι δύστροπο σαν όργανο, το μάτι όμως είναι πιο δεκτικό κι ανεκτικό. Οι δικοί μου λοιπόν κόλλησαν με αυτήν κι ιδίως με κάτι σαβούρες σαν τις βραζιλιάνικες σαπουνόπερες. Πολύ αστείο είναι να ηχογραφήσετε ατάκες από τέτοια σίριαλ, το τι πλάκα πέφτει είναι άνευ προηγουμένου. Η γιαγιά μου έχει Αλτζχάιμερ και συζητάει με τους ηθοποιούς που παίζουν. Γύρισα κάποια στιγμή – ήμουν στο στρατό κι είχα καιρό να τους δω – και μπαίνω που λέτε μέσα στο σπίτι λέω γεια, μου λένε ένα ξερό γεια και γυρίζουν στην τηλεόραση ξανά. Κάθισα και σκέφτηκα να ερχόταν ο αέρας από το βουνό να έφερνε μαζί του τα χαλίκια και τα αγκάθια από το βουνό και να τρύπωνε κάτω από την πόρτα και να τα έπαιρνε όλα μαζί του. Η τηλεόραση είναι χρήσιμη για δυο κατηγορίες πληθυσμού: για τους ανήμπορους ηλικιωμένους και για τα ζευγάρια για να μην φαίνεται η ανία που μπορεί να υπάρχει στη σχέση. Το πλέον τραγικό είναι οι γονείς να βάζουν τα παιδιά μπροστά την τηλεόραση για να τους αφήσουν ήσυχους».
Τι ήταν ο «πεχλιβάνης» όμως; Ο Παπακωνσταντίνου χρησιμοποίησε τη λέξη πεχλιβάνης για να χαρακτηρίσει έναν ορμητικό άνεμο. Μεταφορικά η λέξη σημαίνει ήρωας, ατρόμητος και θαρραλέος. Στην πραγματικότητα, οι πεχλιβάνηδες είναι οι αθλητές της πάλης. Οι παλαιστές αλείφονται με λάδι και παλεύουν μέχρι η πλάτη του αντιπάλου να ακουμπήσει στο έδαφος. Φοράνε χειροποίητα παντελόνια που ονομάζονται κισπέτια, τα οποία κατασκευάζονται από δέρματα ζώων. Η ιστορία της πάλης με λάδι ανάγεται στο 2650 π.Χ. στην Αρχαία Αίγυπτο και σε διάφορες περιοχής της Μέσης Ανατολής. Αργότερα, όταν οι Πέρσες κατέλαβαν την Αίγυπτο, η πάλη με λάδι μεταφέρθηκε στο Ιράν. Κατά μια άλλη άποψη, έχει ρίζες στην ελληνορωμαϊκή πάλη.
Η λέξη «πεχλιβάνης» είναι περσική, αλλά χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει τον παλαιστή που αγωνίζεται αλειμμένος με λάδι μετά τον 16ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η πάλη με λάδι εξαπλώθηκε στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία. Το 1362, όταν η Ανδριανούπολη καταλήφθηκε από τον Οθωμανό Σουλτάνο Μουράτ Α, καθιερώθηκε επίσημα ως άθλημα. Οι Οθωμανοί λάτρευαν τους αγώνες πάλης. Σύμφωνα με την παράδοσή τους, ο προφήτης Μωάμεθ είχε παλέψει με έναν άνδρα που λεγόταν Ρουκάναχ. Ο Μωάμεθ τον νίκησε και ο Ρουκάναχ πείστηκε να ασπαστεί το Ισλάμ. Σε μια άλλη περίπτωση ζήτησε από δύο μουσουλμάνους να παλέψουν για να δείξουν ότι ήταν έτοιμοι να ριχτούν σε οποιαδήποτε μάχη. Κατά την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι σουλτάνοι και ελίτ διοργάνωναν αγώνες πάλης για να διασκεδάζουν σε γάμους και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Κάθε χωριό και πόλη είχε τον δικό της πρωταθλητή. Μία φορά τον χρόνο οι πρωταθλητές συγκεντρώνονταν στην πόλη Κιρκπινάρ λίγο έξω από την Ανδριανούπολη, όπου διεξάγονταν επίσημοι αγώνες.
Πριν από το 1582, όλοι οι παλαιστές προέρχονταν από παιδομάζωμα και ήταν μέλη του επίλεκτου σώματος των γενιτσάρων. Κάποιοι σουλτάνοι πλήρωναν τους καλύτερους παλαιστές για το θέαμα που προσέφεραν, ενώ Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής έδινε στους αγαπημένους του κανονικό μισθό. Ο Μουράτ Δ΄, ο οποίος ανέβηκε στον θρόνο της οθωμανικής αυτοκρατορίας κατά το διάστημα 1623-1640, ήταν από τους λίγους σουλτάνους που συμμετείχε σε αγώνες πάλης. Αντίπαλοί του ήταν δικαστικοί υπάλληλοι των ανακτόρων.
melindasblog 
Leave a Reply