Συνήθως περιγράφουμε με λόγια πολλά πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα. Άλλωστε γιαυτό υπάρχουν οι λέξεις, οι κινήσεις του σώματος και οι μορφασμοί. Υπάρχει ένα γεγονός όμως που με κανέναν από τους παραπάνω τρόπους δε μπορούμε να περιγράψουμε, όσο και να προσπαθήσουμε. Εγώ το δοκίμασα. Πιστέψτε με. Τις τελευταίες μέρες αυτό προσπαθώ. Αλλά μάταια…
Το γεγονός αυτό είναι το πένθος μιας μάνας, το οποίο ξεκινάει από τη στιγμή που της ανακοινώνουν το θάνατο του παιδιού της. Κι αυτό το τόσο θλιβερό γεγονός έμελλε να το ζήσουμε εις διπλούν στη δική μου οικογένεια. Μια πριν από 26 ολόκληρα χρόνια (είναι απίστευτα τρομακτικό το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός) και μια τώρα…
Ήταν Ιούνης του 1994 όταν έφτασαν τα δυσάρεστα νέα στο χωριό. Όλοι οι συγχωριανοί τα μάθανε. Στεναχωρέθηκαν, έκλαψαν, πόνεσαν. Η μόνη που δεν ήξερε ακόμη τα νέα (κι ούτε τα έμαθε μέχρι τη στιγμή της κηδείας) ήταν η χαροκαμένη μάνα. Μπήκε με άνεση μέσα στο λεωφορείο για να πάει κοντά στον άντρα της που υποτίθεται θα έκανε χειρουργείο και τη χρειαζόταν στο πλευρό του. Έκανε μάλιστα και αστεία λέγοντας στους γύρω της πως ο Χαράλαμπος ( ο υποτιθέμενος άρρωστος άντρας της) και να μην τα κατάφερνε δε θα την ένοιαζε, αρκεί να μην πάθαινε κάτι ο γιος της. Όταν έφτασε (ο γιος της έμενε στη Ρωσία) και είδε μπροστά της τον άντρα της χωρίς κάποιο πρόβλημα υγείας και ένα φέρετρο έξω από την πόρτα του σπιτιού σωριάστηκε. Δε συνήλθε ποτέ καθώς της έκαναν βαριές ενέσεις και τη χαπάκωναν κάθε που πήγαινε να συνέλθει. Έτσι λοιπόν, δεν κατάφερε ποτέ να θρηνήσει όπως έπρεπε το παιδί της. Τον μονάκριβο γιο της. Δεν έχει υπάρξει ούτε μια μέρα από εκείνη την αποφράδα ημέρα του θανάτου που δεν τον έκλαψε. Η εικόνα της είναι αυτή της μαυροφορεμένης μάνας, με το ζαρωμένο δέρμα, με τα βασανισμένα από τα δάκρυα και παραπονεμένα μάτια, αυτά που περιμένουν κάθε μέρα το γυρισμό τους γιου της. Ο γιος της όμως δε γύρισε πίσω. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει μέσα στο αμάξι του (μετά από δυστύχημα) εκείνη την μαύρη Παρασκευή. Η δυστυχισμένη μορφή της μάνας είναι η γιαγιά μου, η κυρά Φωτεινή, που λάτρευε το γιο της, ζούσε και ανέπνεε γι αυτόν κι ας είχε άλλα τρία παιδιά, τρεις κόρες. Ο μονάκριβος γιος της ήταν ο θείος μου, αδερφός της μητέρας μου. Ο αγαπημένος μου θείος, η τρελή μου αδυναμία. Και εγώ η τρελή του αδυναμία αντίστοιχα. Το πόσο μου λείπει δε λέγεται (το ίδιο και ο αγαπημένος μου παππούς Χαράλαμπος, καθώς λίγα χρόνια μετά πέθανε από τον καημό του για το θάνατο του παιδιού του)…
Σάββατο 23 Μαΐου και το τηλέφωνο της Ρ χτύπησε κατά τις 7 το πρωί. Είχε μιλήσει εντομεταξύ ο άντρας της πριν λίγη ώρα με τον γιο της ο οποίος τον διαβεβαίωνε ότι θα ξεκινήσει σε λίγο για το σπίτι. Το τηλεφώνημα της Ρ όμως δεν ήταν από τον γιο της αλλά από την αστυνομία. Την καλούσαν για αναγνώριση καθώς ο μονάκριβος γιος της είχε βρεθεί νεκρός. Αυτό ήταν. Ο χρόνος σταμάτησε σε αυτό το δευτερόλεπτο. Ο αγαπημένος της Αβραάμ, το φως της ζωής της δε θα την ξανά έλεγε μαμά. Δε θα έβλεπε αυτό το τόσο διαφορετικό χαμόγελό του. Δε θα ένιωθε ποτέ την αγκαλιά του. Δε θα αντίκριζε ξανά το σπινθηροβόλο βλέμμα του. Και ξέρετε, είναι άσχημο να σταματάει η ζωή σου για πάντα μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Γιατί για μια μάνα η ζωή σταματάει σε αυτά τα δευτερόλεπτα που την ενημερώνουν πως το παιδί της δε βρίσκεται πια στη ζωή.
Έχουν περάσει μερικές μέρες ήδη από την ημέρα που άλλαξε τη ζωή της οικογένειάς μου και μια απάντηση για το πως έγινε το μοιραίο δεν έχουμε. Η αστυνομία συνεχίζει τις έρευνες, η νεκροτομή δεν έχει πάρει το πράσινο φως για έναρξη λόγω κορωνοιού και δεν ξέρουμε καν πότε θα κηδέψουμε τον άνθρωπό μας. Αλλά συμβαίνει το εξής παράδοξο… Ενώ κανείς δεν έχει ακόμη επίσημα στοιχεία, μια επίσημη απάντηση, τα Μ.Μ.Ε έχουν αποφανθεί ήδη. Το πόρισμα το έχουν βγάλει. Και μάλιστα οι ειδήσεις και τα άρθρα που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο έχουν βαρύγδουπους τίτλους, από αυτούς που φωνάζουν από μακρυά ότι ψοφάνε για κλικαρίσματα κι ας είναι ψευδή τα στοιχεία τους. Τίτλοι όπως αυτοί της διαδικτυακής εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», tothemaonline.com κτλ θα πληγώσουν ακόμη περισσότερο την οικογένεια. «Σοκ! Πάρτι με ναρκωτικά και ποτά κατέληξε σε τραγωδία, νεκρός 21χρονος πνιγμένος στη θάλασσα», θα λένε αυτοί οι περιβόητοι τίτλοι. Γιατί ως γνωστόν οι εκάστοτε δημοσιογράφοι των άρθρων, ήταν σε αυτό το υποτιθέμενο πάρτι, σνίφαραν κι αυτοί ναρκωτικά και μέθυσαν με άφθονο αλκοόλ που έρεε όλη τη νύχτα. Γιαυτό ξέρουν καλύτερα, ακόμη κι από τις έρευνες της αστυνομίας που μόνο αυτό δεν προκύπτει μέχρι στιγμής. Δεν τους νοιάζει αν είναι τεκμηριωμένα τα όσα γράφουν, τα όσα κάνουν copy paste από άλλα Μ.Μ.Ε. Θα μου πείτε και γιατί να τους νοιάζει; Σάμπως κι αυτοί έχασαν τον άνθρωπό τους; Αυτοί υποφέρουν; Τι κι αν προσβάλλουν τη μνήμη του νεκρού; Τι κι αν οι στιγμές είναι δύσκολες; Τι κι αν στο πατρικό του Αβραάμ εδώ και τέσσερις ημέρες μαζεύεται πλήθος κόσμου και ραγίζουν οι καρδιές τους από την τραγική είδηση του θανάτου του;
Μια παρέα από τέσσερα άτομα αποφασίζουν να πάνε για μπάνιο μετά από μια μάζωξη σε φιλικό σπίτι. Γιόρταζαν την άρση των περιοριστικών μέτρων του κορωνοιού (στην Κύπρο η άρση έγινε στις 21 Μαΐου). Φτάνουν στην παραλία. Μια παραλία που την ήξερε και με τα μάτια κλειστά ο Αβραάμ. Μια παραλία χωρίς βαθμό επικινδυνότητας καθώς για να ακουμπήσει το νερό τη μέση σου πρέπει να περπατήσεις με τις ώρες. Η περιοχή έχει τις ρηχότερες παραλίες του νησιού. Λίγο μετά την άφιξή τους ο ένας από τους τέσσερις βρίσκεται πνιγμένος στη θάλασσα. Οι φίλοι του θα καλέσουν ασθενοφόρο, θα καταφτάσει και η αστυνομία. Και θα αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας. Μιας ομολογουμένως περίεργης ιστορίας.
Ο Αβραάμ δε θα γυρίσει πίσω. Ο Αβραάμ έφυγε από κοντά μας. Το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα μόλις στην ηλικία των 21 ετών. Ένα παιδί γεμάτο όνειρα για τη ζωή, ένα παιδί που χάριζε αυθόρμητα χαμόγελα στους πάντες, που δε χαλούσε χατήρι σε κανέναν, που είχε καρδιά μικρού παιδιού, έφυγε από αυτό τον κόσμο. Όπως χαρακτηριστικά θυμάται και η αδερφή του, ο Αβραάμ δεν πείραζε ούτε τις κατσαρίδες γιατί θεωρούσε την κάθε ύπαρξη σε αυτό τον πλανήτη εξίσου σημαντική με τη δική του. Ο 21χρονος νέος που παρουσιάζουν τα Μ.Μ.Ε, που πήρε ναρκωτικά,που μέθυσε και ξεσάλωσε στο πάρτι και έπειτα είπε να κολυμπήσει σε παραλία της Ορόκλινης, με αποτέλεσμα να πνιγεί δεν είναι ο δικός μας Αβραάμ. Περιγράφουν χωρίς καν να ξέρουν ένα παιδί στιγματίζοντας και σπιλώνοντας τη μνήμη του.
Σήμερα είμαστε εμείς η οικογένεια που πενθεί. Σήμερα είναι ο Αβραάμ που μας αποχαιρετάει. Χθες ήταν άλλη μάνα που έθαβε το αδικοχαμένο παιδί της. Αύριο δυστυχώς θα είναι μια τρίτη μάνα που θα βιώσει αυτές τις τραγικές στιγμές. Κάθε φορά λοιπόν που μια μάνα πενθεί για το σπλάχνο της τα Μ.Μ.Ε θα πρέπει να βγάζουν το σκασμό !
Εις μνήμη του αγαπημένου μας Αβραάμ Τοσουνίδη που τόσο άδοξα και άδικα χάσαμε…
υ.γ: Για να δεις καμιά φορά πώς μπορεί να σου τα φέρει η ζωή, την ώρα που ο Αβrαάμ, ο αγαπημένος μου ανιψιός έχανε τη ζωή του στην παραλία της Λάρνακας, η γιαγιά μου άφηνε την τελευταία της πνοή στο πατρικό μου. Η γιαγιά μου έχει βαπτίσει τον πατέρα του Αβραάμ παρεπιπτόντως… Αντίο και σε σένα γιαγιά μου, ξεκουράσου τώρα…
melindasblog 