της Μελίντας Κορελίδου
Η Μόρια εκπέμπει SOS. Η Μόρια δεν αντέχει άλλο. Η βόμβα που ακούει στο όνομα μεταναστευτικό φαίνεται πως είναι έτοιμη να εκραγεί και μάλιστα σε μια όχι και τόσο κατάλληλη περίοδο μιας και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται κι αυτές ένα βήμα πριν την έκρηξη, ενώ παράλληλα καλούμαστε όλοι, να έρθουμε καθημερινά αντιμέτωποι με μια πανδημία.
Ο κορονοϊός αυξάνεται και πληθύνεται στη χώρα μας, ο Σουλτάνος απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο και η Μόρια, η μεγαλύτερη φυλακή ανθρώπινων ψυχών καίγεται, αφήνοντας πίσω της χιλιάδες ανθρώπους σε ακόμη πιο απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Πάμε λοιπόν να το αναλύσουμε αυτό το τελευταίο…
Από έγκυρη πηγή, έμαθα πως τη φωτιά την έβαλαν οι ίδιοι οι μετανάστες (από εμένα προσωπικά δε θα διαβάσετε ποτέ τον όρο λαθρομετανάστες, καθώς οι ψυχές, σε όποια εθνικότητα κι αν ανήκουν, δε μπορούν να ονομάζονται λαθραίες). Από τη μια η ανέχεια των ανθρώπων αυτών, που για τόσα χρόνια ζούσαν μέσα σε συνθήκες φυλακής και απελπισίας, η οποία ανέχεια έφτασε στα όριά της. Από την άλλη, η καθημερινή πλύση εγκεφάλου για εξέγερση από τις Μ.Κ.Ο (ποτέ δεν το έκρυψα, δεν τις συμπαθώ, δίνουν ένα και παίρνουν δέκα εις βάρος του ανθρώπινου πόνου, που είναι ο,τι πιο χυδαίο, και ακριβώς επειδή υπάρχει η χυδαιότητα, από πίσω τους κρύβεται η πολιτική και οι πολιτικοί). Ε δεν ήθελε και πολύ να σκάσει η κροτίδα. Με αφορμή λοιπόν τα μέτρα για τον κορωνοϊό μέσα στο ΚΥΤ και την καραντίνα που θα τους επέβαλαν λόγω αρκετών κρουσμάτων, βρήκαν ευκαιρία για αναμπουμπούλα και μέσα στην αναμπουμπούλα αυτή έκαψαν σχεδόν όλο το ΚΥΤ.
Εδώ και μέρες βλέπουμε εικόνες και βίντεο με τους μετανάστες να τρέχουν σε διάφορα σημεία του νησιού, να στήνουν τσαντίρια, να κοιμούνται όπου βρουν, ακόμη και μέσα σε νεκροταφεία. Οι ευάλωτες ομάδες και τα ασυνόδευτα παιδιά έχουν ήδη μεταφερθεί βόρεια της χώρας με έκτακτες πτήσεις. Και κάπου εδώ ξεκινάει το απόλυτο φασιστικό παραλήρημα. Να τονίσω πως αφορμή για το άρθρο στάθηκαν τα εκατοντάδες φασιστικά, ρατσιστικά και εθνικιστικά σχόλια που διάβασα μέσα στα κοινωνικά δίκτυα.
*Άκου, ανθρωπάκο!… Εάν διαλέξεις να δεις την κατάσταση με τη λογική έχεις απόλυτο δίκαιο. Ναι, δεν είναι ωραία εικόνα να κοιμούνται παιδιά και ενήλικες μέσα στο κοιμητήριο που εσύ έχεις θάψει μερικά αγαπημένα σου πρόσωπα, να αφοδεύουν πιθανότατα δίπλα στα μνήματα τους. Ναι δεν είναι ωραία η εικόνα της χαοτικής Μόριας και της ακόμα πιο χαοτικής Λέσβου, του νησιού σου, του τόπου σου. Ναι δεν είναι ωραία εικόνα να κλέβουν την κατσίκα σου για να τη φάνε, να κλέβουν το σπίτι σου, να καταστρέφουν την περιουσία σου, να βρίζουν χυδαία το έθνος σου και την πατρίδα σου. Πόσα να αντέξεις και εσύ στο κάτω κάτω; Αλλά ακριβώς αυτή η λογική πλευρά με την οποία βλέπεις την κατάσταση σε κάνει ανθρωπάκο κι όχι άνθρωπο. Και θα σου εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ, απαντώντας σε μερικά ερωτήματά σου.
Σε ακούω να λες πως καλά να πάθουν, ας κοιμούνται στους δρόμους αφού οι ίδιοι επέλεξαν να κάψουν το μέρος της διαμονής τους. Μα ήταν συνθήκες διαμονής αυτές; Πόσες μέρες θα άντεχες εσύ εκεί μέσα; Πόσες μέρες θα άντεχες σε μια φυλακή; Το λέμε και το ξαναλέμε, κανείς τους δε θέλει να μείνει στη χώρα μας, όλοι θέλουν να πάνε παρακάτω, όπου για το παρακάτω όμως τα σύνορα είναι κλειστά και οι αρμόδιοι τρώνε μέχρι σκασμού τα εκατομμύρια εις βάρος των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων καταντώντας μια αποθήκη ψυχών την Ελλάδα δίχως να τους νοιάζει. Γιατί δεν τα βάζεις μόνο μαζί τους; Δε λέω, είναι εύκολο να τα βάζουμε με τους πιο αδύναμους από εμάς αλλά είναι και το πιο χυδαίο δε νομίζεις; Ένας άνθρωπος που έχει χάσει τα πάντα στη χώρα του, που έχει ρισκάρει τη ζωή του για να έρθει εδώ παράνομα και με τις πλάτες των εμπόρων (Τούρκων αλλά και Ελλήνων, δεν είμαστε μπουμπούκια εμείς), δεν έχει να χάσει τίποτα και είναι ικανός για όλα. Πόσο μάλλον όταν του στερείς και την ανθρωπιά του με τις συνθήκες διαβίωσής του. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν και αναπνέουν με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και πίστεψε με, σε άνθρωπο με δίψα για ελπίδα όσο και να πεις πως δεν την έχει, όσο και να πεις πως δε σου δίνουν την ευκαιρία οι χώρες που θες να πας να βρεις την ελπίδα, δε θα το καταλαβαίνει. Έχεις νιώσει στο πετσί σου την αίσθηση της ελπίδας από απελπισία και πόνο; Αν όχι δε θα τους κατανοήσεις ούτε για δευτερόλεπτο.
Σε ακούω να λες συχνά πως είναι όλοι τζιχαντιστές, της ISIS, που το παίζουν δήθεν κατατρεγμένοι άνθρωποι με μωρά για να περάσουν τα σύνορα και να μπουν στην Ευρώπη. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, υπάρχει ένα τέτοιο ποσοστό ανάμεσά τους. Είναι ένας από τους πιο εύκολους, λογικά, τρόπους να μπουν στη γηραιά ήπειρο χωρίς να γίνουν και εύκολα αντιληπτοί. Αν σε ενδιαφέρει η άποψή μου, πιστεύω πως ένα 5 -10% ανάμεσά τους είναι όλα όσα πιστεύεις, κι εγώ το πιστεύω. Αλλά θα σου πω κάτι που θα σε εκπλήξει. Οι τζιχαντιστές μπαίνουν ανά πάσα στιγμή από όποια χώρα θέλουν, είτε τη λένε Ελλάδα, είτε Τουρκία, είτε Βουλγαρία, είτε,είτε είτε. Οι πιο στυγνοί τζιχαντιστές είναι μερικοί λαοί που ζουν μέσα στην αχανή χώρα που λέγεται Ρωσία και ένα παράδειγμα είναι οι Τσετσένοι, Ινγκούσοι, Νταγκεστανοί κτλ, καθώς είναι (φανατικοί) μουσουλμάνοι στην πλειοψηφία τους. Αυτοί λοιπόν, είναι οι κομάντο της τζιχάντ και να σαι σίγουρος πως δεν έχουν ανάγκη μόνο τα σύνορα της Ελλάδας.
Σε ακούω να λες συχνά πως ήρθαν στη χώρα σου και βιάζουν, σκοτώνουν, κλέβουν γιατί το έχουν στο αίμα και την κουλτούρα τους οι βρομιάρηδες. Θα συμφωνήσω στο ότι ακόμη ένα 5 – 10% είναι όλα αυτά που λες. Δε θα σου πω την καραμέλα γιατί εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιους; Θα σου πω πως είναι απόλυτα φυσιολογικό μέσα σε χιλιάδες μετανάστες να υπάρχουν και τέτοιοι, απόλυτα φυσιολογικό όμως. Ο βιαστής Πακιστανός, Αφγανός, Νιγηριανός ήταν και στη χώρα του βιαστής και μαλάκας, να είσαι σίγουρος. Δυστυχώς ανέκαθεν και παντού αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων υπήρχαν και μέσα σε μια κοινωνία αυτά υπάρχουν γύρω μας και δε μπορείς να κάνεις ούτε εσύ ,ούτε εγώ αλλά ούτε και κανείς κάτι για το πρόβλημα αυτό.
Μέχρι τώρα έχουμε ένα 10 -20% μεταναστών που και εγώ δεν πετάω τη σκούφια μου που βρίσκονται στη χώρα μου και όχι μόνο στη χώρα μου αλλά στον πλανήτη μου, που ζω και αναπνέω τον ίδιο αέρα μαζί τους. Σου φαίνεται μικρό ποσοστό; Άντε επειδή είμαι καλός άνθρωπος, σε αφήνω να το διπλασιάσεις. Να πούμε ένα 30 -40% και να δώσουμε τα χέρια; Να το πούμε. Το υπόλοιπο 60-70% ξέρεις ποιοι είναι; Έχεις αναρωτηθεί; Έχεις σκεφθεί; Είναι άνθρωποι απλοί, ταλαιπωρημένοι, οικογενειάρχες, που φύγανε για ένα καλύτερο αύριο, που θέλουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους, όπως εσύ και εγώ, άνθρωποι που είτε βομβαρδίστηκε το σπίτι τους και η χώρα τους, είτε κινδύνευαν να ζουν πλέον στη χώρα τους για πολιτικούς, οικονομικούς, θρησκευτικούς, ιδεολογικούς, φυλετικούς λόγους. Ανάμεσά τους μικρά και μεγάλα παιδιά, που έχουν στο βλέμμα τους την ελπίδα.
Η αξία του μαρμάρου στο μνήμα του αγαπημένου σου προσώπου λοιπόν, είναι μεγαλύτερη από την εικόνα που βλέπεις να εκτυλίσσεται εκεί επάνω; Πίστεψέ με, ο νεκρός σου νιώθει τον πόνο και τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων περισσότερο από εσένα και εμένα. Στη μικρασιατική καταστροφή, έβγαζαν τα κόκαλα από τους τάφους για να ανάψουν φωτιές να ξεγεννήσουν τις ταλαιπωρημένες ξενιτεμένες, αυτές τις Ελληνίδες που εσύ εάν ζούσες εκείνη την εποχή θα αποκαλούσες τουρκόσπορους και πόρνες και δε θα τις ήθελες στη χώρα σου, παρ όλο που ήταν Ελληνίδες.
Όσοι διαβάζουν τα άρθρα μου κατά καιρούς, ξέρουν και την καταγωγή μου. Αλλά ας την πω για άλλη μια φορά. Κατάγομαι από το Ερζερούμ (κάποτε Θεοδοσιούπολη, ποντιακά χώματα) της σημερινής Τουρκίας, γεννήθηκα όμως σε ένα από τα 24 ποντιακά χωριά της Τσάλκας, πρωτεύουσα της Γεωργίας. Δε με συνδέει τίποτα με τη Γεωργία, καθώς μεγάλωσα με ελληνικά στοιχεία, όπως ήθη, έθιμα, ψαλμωδίες, μουσικές, μα πάνω απ όλα ελληνική ψυχή και ελπίδα ότι θα γυρίσω κάποια μέρα στη χώρα μου την Ελλάδα. Ελληνικά δεν ήξερα γρι, παρά μόνο ρώσικα και τούρκικα μιας και την είχαν επιβάλλει οι Τούρκοι στον προ προπάππου μου. Τα έμαθα όμως μέσα σε έξι μόλις μήνες, όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα, τον Φεβρουάριο του 1995, στην ηλικία των 9 ετών. Εγκαταστάθηκα πρώτα στη Θεσσαλονίκη, έπειτα στην Κρήτη (σε ένα χωριό των Χανίων, τον περίφημο Στύλο), έπειτα στην Κύπρο, αργότερα Αθήνα.
Από το 1989, όπου και άνοιξαν τα σύνορα μετά την κατάρρευση της σοβιετικής ένωσης, οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα, δούλεψαν σκληρά, έζησαν άθλια και βίωσαν το χειρότερο όλων, τον ρατσισμό (αλήθεια, τι ειρωνεία, Πόντιος να βιώνει ρατσισμό). Για καιρό ο πατέρας μου κοιμόταν στα παγκάκια της πλατείας Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, δούλευε σαν δούλος σε χωράφια όπου πολλές φορές έτρωγε κλωτσιά και δεν έπαιρνε τα δεδουλευμένα του γιατί απλά ήταν ένας ξένος και σιγά που είχε και δικαιώματα να ζητάει τα λεφτά του (βλέπε Πακιστανοί στη Μανωλαδα καθώς και δεκάδες ίδια περιστατικά ). Το 1995 , με το που πάτησα και εγώ το πόδι μου στην πατρίδα μου που τόσο λαχταρούσα από την ώρα που είχα γεννηθεί, έζησα τα ίδια με αυτά των γονιών μου
Όταν τα υπόλοιπα παιδιά γύρω μου είχαν ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, φίλους και σεβασμό ενώ εγώ φόραγα τρύπια παπούτσια, σκισμένα ρούχα που μας τα πέταγαν οι δήθεν φιλεύσπλαχνες κυρίες τσακίζοντας ακόμη περισσότερη την ανθρώπινη φύση μας, όταν δεν ήξερα καν τι σημαίνει παιχνίδι, όταν δεν είχα πρόσβαση σε ιδιαίτερα αγγλικών μιας και δεν είχε ο μπαμπάς μου μεταφορικό μέσο γιατί ήταν και 3 χωριά πιο πέρα το φροντιστήριο, όταν περπατούσα μιάμιση ώρα καθημερινά για να πάω σχολείο στο διπλανό χωριό μικρό παιδί δημοτικού, όταν με κορόιδευαν οι συμμαθητές μου και δε με έκαναν παρέα επ’ ουδενί, όταν με κλείδωναν σε τουαλέτες και με έφτυναν και χλεύαζαν επειδή ήμουνα ξένη, όταν απειλούσαν να με δείρουν επειδή τόλμησα να δείξω πως μου αρέσει ένα ελληνόπουλο, άκου εκεί θράσος που είχα, μεγάλη προσβολή για το ελληνόπουλο…
Όταν ζούσα σε στάβλο και κοιμόμουνα δίπλα σε κατσικάκια (αυτά με αγαπούσαν, δεν με έβλεπαν ως ξένη) και κάθε που έβρεχε έσταζε πάνω στο αυτοσχέδιο κρεβάτι μου, όταν από το βρώμικο περιβάλλον διαβίωσης αρρώστησα με φυματίωση και λιποθύμησα την ώρα που με έκανε μπάνιο η μάνα μου μέσα στην κόκκινη λεκάνη μας στην αυλή (οι γιατροί προσπαθούσαν να εξηγήσουν στους γονείς μου που τα ελληνικά τους ήταν ελάχιστα ότι πρέπει να ξεκινήσουν τη διαδικασία της κηδείας καθώς δεν είχα ελπίδες να τα καταφέρω) και η γειτόνισσα στο κάλεσμα βοήθειας της μάνας μου είπε πως δε δίνει δεκάρα για ένα ξένο παιδί και πως θα ήταν καλύτερα έτσι, ένα ρωσσοποντιακι λιγότερο στην κοινωνία, πώς θέλεις εγώ να δω τα σημερινά γεγονότα λογικά; Πώς θέλεις να σκέφτομαι με τη λογική και όχι με την καρδιά; Να σου πω ένα μυστικό ανθρωπάκο; Όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους, μη βάζεις τη λογική μπροστά αλλά το συναίσθημα της ανθρωπιάς, της συμπόνοιας. Το ξέρω, είναι δύσκολο, αλλά αυτό θα σε ξεχωρίσει από τους φασίστες , αυτό θα σε κάνει άνθρωπο και όχι ανθρωπάκο…
Το να είσαι πατριώτης δεν είναι κακό. Το να είσαι όμως εθνικιστής και φασίστας είναι. Και εγώ έχω πατριωτισμό μέσα μου, αγαπώ τη χώρα μου, την Ελλάδα μου, και την αγαπώ περισσότερο από εσένα που έχεις γεννηθεί κιόλας εδώ. Γιατί οι Έλληνες οι ξενιτεμένοι, οι μετανάστες, νιώθουν περισσότερο Έλληνες. Άλλωστε ο Πόντος λέγεται και αλλιώς η γη των Τραντέλλενων (τραντέλληνας, δηλαδή 30 φορές πιο Έλληνας). Εμένα ο προ προπάππους μου έγινε μετανάστης, εκδιώχθηκε βίαια από τη γη του, βομβαρδίστηκε ο τόπος του (Ρωσοτουρκικός Πόλεμος 1828-1829). Ο προπάππους μου και ο παππούς μου έμαθαν να ζουν σε μια ξένη γη, αυτή της Γεωργίας, έφτιαξαν σπίτια εκεί, έφτιαξαν οικογένειες. Ο πατέρας μου όμως με την πρώτη ευκαιρία έγινε μετανάστης, όχι επειδή είχε πόλεμο και βομβαρδιζόταν το σπίτι του, ούτε για οικονομικούς λόγους (το σπίτι μας ήταν τριώροφο, με τα πιο ακριβά χαλιά, με μποστάνια γεμάτα ότι φρούτα και λαχανικά τραβούσε η ψυχή σου, το χωριό μου δε, το Αβρανλό, ένας παράδεισος κανονικός, καταπράσινος, με ανθρώπους μορφωμένους από πανεπιστήμια). Αλλά επειδή είχε την ελπίδα στο βλέμμα του ανέκαθεν, την ελπίδα να γυρίσει στον τόπο των παππούδων του, να ζήσει σε ελληνικά χώματα, και έγινα και εγώ μαζί του μετανάστρια για τον ίδιο ακριβώς λόγο, γιατί είχα ακριβώς το ίδιο βλέμμα, αυτό της ελπίδας. Κάθε απόγευμα κοίταζα ψηλά στο βουνό που έβλεπα από την αυλή του σπιτιού μου και έλεγα κάποια μέρα θα πάω και εγώ στη Θεσσαλονίκη (από μικρή όποτε ρωτούσα τον παππού και τη γιαγιά μου που βρισκόταν η Ελλάδα, μου απαντούσαν πως ήταν πίσω από αυτό το πελώριο βουνό).
Εγώ λοιπόν, επιλέγω στα μάτια αυτών των παιδιών της Μόριας και της κάθε Μόριας, να βλέπω τη μικρή Μελίντα και στα μάτια των απελπισμένων και ταλαιπωρημένων μεγάλων αντρών και γυναικών να βλέπω τον κυρ Φώτη (τον πατέρα μου) και την κυρά Μαρία (όνομα που έδωσαν στη μάνα μου στην Ελλάδα μιας και το δικό της δεν τους άρεσε, απορώ τι έχει το όνομα Ρουφίνα, είναι υπέροχο). Επιλέγω συνειδητά να μην είμαι ανθρωπάκος αλλά άνθρωπος. Εσύ; Θα συνεχίσεις να είσαι ανθρωπάκος;
υστερόγραφο 1: μετά την πτώση της σοβιετικής ένωσης και αφού άνοιξε η Ελλάδα τα σύνορά της για τους παλιννοστούντες (η περιοχή της Κριμαίας, το νότιο τμήμα της Ρωσίας και συγκεκριμένα η περιοχή του Κρασνοντάρ, το Καζακστάν καθώς και το τμήμα της Γεωργίας με τα 24 ποντιακά χωριά , είχε τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ελλήνων μεταναστών, όπου είτε είχαν εκδιωχθεί με τους ρωσοτουρκικούς πολέμους, είτε με τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922) ο ελληνικός πληθυσμός επέστρεψε πίσω στην Ελλάδα και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90 είχαν επιστρέψει σχεδόν όλοι.
υστερόγραφο 2: ανάμεσα στους Έλληνες παλιννοστούντες υπήρξαν και πολλοί Γεωργιανοί, Ατζάροι (Αυτόνομη Δημοκρατία της Ατζαρίας) κτλ (καθώς είχαμε πολλά χωριά γειτονικά στην περιοχή με αυτούς τους λαούς) που μπήκαν στην Ελλάδα μόνιμα και νόμιμα διότι παρουσιάστηκαν ως Πόντιοι μετανάστες, αφού είχαν κάψει τα διαβατήρια και τα χαρτιά τους, λέγοντας πως δεν πρόλαβαν να τα πάρουν μαζί τους. Αρκετοί δε της σκληρής μαφίας (η Γεωργία για όσους δε γνωρίζουν έχει μια από τις πιο αδίστακτες και αμείλικτες μαφίες) και δραπέτες φυλακών μπήκαν τότε στην Ελλάδα επίσης προσποιούμενοι τους Έλληνες του Πόντου. Επίσης, αρκετοί εκμεταλλεύτηκαν και οικονομικά την Ελλάδα, καθώς παρουσιάστηκαν ως Πόντιοι και πήραν τα ευνοούμενα δάνεια που είχε βγάλει η κυβέρνηση τότε για τους παλιννοστούντες. Θέλω να πω, πως αυτό το φαινόμενο ανέκαθεν υπήρχε. Τον πατέρα μου τον αποκαλούσαν Γεωργιανό δραπέτη φυλακών διότι είχε τατουάζ ο άνθρωπος (γιατί ως γνωστόν μόνο οι φυλακόβιοι έχουν τατουάζ) και του συμπεριφέρονταν φασιστικά. Δεν ήταν άδικο λοιπόν, για το 5 – 10 % των σκάρτων μαφιόζων που μπήκαν στα σύνορα της Ελλάδας μαζί με τον πατέρα μου, να την πληρώσει αυτός; Τέλος, υπήρξαν και υπάρχουν μέχρι σήμερα Πόντιοι που κλέβουν, βιάζουν, σκοτώνουν. Ένα 5-10% πάλι. Ένας συγχωριανός μου κλέβει εδώ στην Ελλάδα, το ίδιο έκανε όμως από τότε που τον θυμάμαι και στο χωριό στη Γεωργία. Πρέπει να μπει και το υπόλοιπο χωρίο στο ίδιο τσουβάλι μαζί του; Πιστεύεις πως πρέπει; Όλοι οι Πόντιοι είναι ίδιοι πρέπει να λέει ο κόσμος; Όπως λέγεται σήμερα πως όλοι οι Πακιστανοί, Αφγανοί κτλ είναι ίδιοι; Όπως λεγόταν έντονα μέχρι και πριν λίγα χρόνια πως όλοι οι Αλβανοί είναι το ίδιο ; Πιστεύεις πως έτσι πρέπει να λένε οι Έλληνες; Αν η απάντηση σου είναι ναι τότε λυπάμαι αλλά για άλλη μια φορά θα σε αποκαλέσω ανθρωπάκο….
*δανείζομαι τη φράση «άκου, ανθρωπάκο!» από το ομώνυμο βιβλίο ( Άκου Ανθρωπάκο! πρώτη δημοσίευση 1948) του Αυστριακού ψυχαναλυτή Βίλχελμ Ράιχ, που έχει γράψει ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που πρέπει να διαβάσει ο κάθε άνθρωπος.
melindasblog 
Leave a Reply