Η μουσική είναι η ζωή μας. Για εμάς που την αγαπάμε πολύ. Αλλά και για όσους δεν την αγαπάνε τόσο η μουσική είναι πάλι μέσα στη ζωή τους. Όταν μια μελωδική μουσική παντρεύεται με έναν υπέροχο στίχο τότε το αποτέλεσμα είναι ένα τραγούδι αριστούργημα, μια τέχνη.
Υπάρχουν τραγούδια ευχάριστα, χαρούμενα, που σου αφήνουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Είναι και άλλα που είναι μελαγχολικά, που αφήνουν μια θλίψη στο πρόσωπο. Είτε ανήκουν στην πρώτη, είτε στη δεύτερη κατηγορία, έχουν ένα κοινό θα λέγαμε. Το αστείρευτο ταλέντο και τη δεξιοτεχνία του στιχουργού, του μουσικού, και έπειτα του ερμηνευτή τους, που με την δική του ιδιαίτερη χροιά τα εγχαράζει βαθιά στη μνήμη μας. Υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν με αφορμή ένα συγκεκριμένο γεγονός ή ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και αυτό ανεβάζει πιο πολύ ένα τραγούδι γιατί οι στίχοι είναι μια αληθινή ιστορία.
Πασατέμπος: Μικροί, λευκοί, αλατισμένοι σπόροι, οι γνωστοί σε όλους μας κολοκυθόσποροι, που πωλούνται από τους μικροπωλητές στα γήπεδα και στα θερινά σινεμά.
Passo σημαίνει περνάω και tempo χρόνος, γιατί καταναλώνονται για να περάσει η ώρα Η λέξη λοιπόν δεν χρησιμοποιείται μόνο για τους σπόρους, αλλά και ως έκφραση που σημαίνει « περνάει η ώρα». Με αυτή την έννοια χρησιμοποιείται και στο ρεμπέτικο τραγούδι.
«όταν θα σμίξεις με τον μάγκα π’αγαπάς, να μην του πεις ότι για πασατέμπο μ’ είχες»…
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Εδώ Αθήναι», το 1948 ο Γιώργος Γιαννακόπουλος αποκάλυψε για ποια γυναίκα έγραψε αυτό το τραγούδι. «Φαίνεται λοιπόν ότι ο διχασμός του Εγώ δεν αποτελεί σπάνια περίπτωση. Κι έτσι ένα βράδυ, πλημμυρισμένος από έρωτα, παραπονεμένος για τη συμπεριφορά της απέναντί μου, φτιαγμένος από κρασί και επηρεασμένος από μια συντροφιά που τραγουδούσε όλο ζεϊμπέκικα και χασάπικα, έγινα άλλος άνθρωπος. Όσο για τη μούσα μου, τη λένε… πάλι Μαρίνα Σμυρνάκη». Το τραγούδι γνώρισε μεγάλη επιτυχία και όπως ανέφερε ο Γιαννακόπουλος οι περισσότεροι αποκαλούσαν την Σμυρνάκη« Πασατέμπο». Σε ηλικία 25 ετών ο Μανώλης Χιώτης έκανε τη σύνθεση και αρχικά ερμηνεύτηκε από την Ιωάννα Γεωργακοπούλου και τον Στελλάκη Περπινιάδη.
Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ
Τα παραμύθια σου τ’ ανθίστηκα πια τώρα
Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε
Ο πασατέμπος σου για να περνάς την ώρα
Κάθε σου φίλημα το βρίσκω πιο πικρό
Και τον καημό μου δεν μπορείς να τον γλυκάνεις
Μαζί μου έρχεσαι μπαμπέσικο μικρό
Γιατί γυρεύεις κόνξες σ’ άλλονε να κάνεις
Φύγε λοιπόν αφού το θες αλλού να πας
Άσ’ τις μουρμούρες και τις κλάψες και τις τρίχες
Κι όταν θα σμίξεις με τον μάγκα π’ αγαπάς
Να μην του πεις ότι για πασατέμπο μ’ είχες
melindasblog 
Leave a comment